~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Deget e lisit plak zgjaten,
prekin qiejt e viteve
me furtunat maten.
Ndjekin fluturimin e shqipes,
prehen në syrin e dritës.
Kanë blerim, në zemër gëzim.
Kur sopata e njeriut
pa meshirë godet,
i tëri lis dridhet.
S’kërkon mëshirë.
Sopata harron,
se bishtin ja dha lisi.
Nuk ka kujdes kur prêt,
përtokë hedh lisin.
Bota e sheh
sopatën e vogël vrastare,
që punon si vegël qorre.
Me fajet
strukur qosheve hesht,
kurrë s’kërkon falje.
/ Shtator /~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen