AH !

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kujtimin e një dite e thërras

Era e oqeanit e shtyn larg,

edhe më larg.

Përtej ujrave, nën një qiell gri,

ku s’kishte diell,

vetëm një palë sy.

Shpirti më pikonte lotë.

Një lamtumirë më ndjek

Si pulëbardhë.

Më pyet:

Sa larg është rrezja e mëngjesit ?

Mos shiko pas si gruaja e Lotit, thotë

Mos qaj kujtimin e ditës,

që pas mbeti.

Mbi ujra ahet e mija vrapojnë

Shkojnë drejt një bregu,

ku thërmohet dhimbja.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~